Vrolijk Religieus: Kan het ?

“Spotten met godsdienst is één van de meest essentiële dingen … één van de startpunten voor de menselijke emancipatie ligt in het vermogen om te spotten met autoriteiten.” Aldus Christopher Hitchens

Maar kan men spotten met het bizarre aan godsverhalen, zonder goed menende gelovigen te kwetsen ? Hoe ver kan je niet te ver gaan ? Kunnen vrijzinnigen hun logische vragen op grappige wijze zo brengen dat ze ook bij gelovigen begrip opwekken ? Moeten ‘gelovigen’ zelf niet de grootste lachbekken zijn ?

Geloven in een God die zelf aanbeveelt Hem op te eten ?

Pastoor zijn: het moet wat zijn. Zeker tijdens de ‘Goede Week’. Elk jaar opnieuw het vermoorden van de zoon van je Allerhoogste herdenken …. Vermoord door de ondankbaren die hij uit de Zonde wou verlossen.

Zijn hele kruisweg overdoen. Over en over, immer opnieuw.

Immer opnieuw, zelfs heel het jaar door. De zeldzame pastoors die nog elke dag ‘eucharistie’ kunnen vieren, eten ook elke dag een stukje van Zijn lichaam op, drinken Zijn bloed.

Devote kerkgangers mogen ook elk een stukje vlees geworden hostie mee verorberen. Wel met je tanden er af blijven: het stukje lichaam van de Zoon is in zijn geheel door te slikken. Je zou van minder nachtmerries krijgen. Wat als dat lichaam en dat bloed in je gaat ‘rijzen’, ‘verrijzen’ ? Op Pasen. De wederopstanding.

Christelijke ontdekkingsreizigers meenden in verre zuidelijke landen, her en der koppensnellers te ontwaren. Maar menseneters eten ‘maar mensen’ op. Christenen slikken als ze heel christelijk zijn, elke dag een stukje Godenzoon door. Zou er één andere ‘godsdienst’ bestaan – als je dat nog een dienst aan god kan noemen  – die zulk ritueel kent ? ‘Allah’ en zijn profeet Mohammed mag je zelfs niet afbeelden, laat staan dat je hen zou opeten !

Het wordt overigens nog straffer want de Zoon van de God der christenen gaf zelf de opdracht: “Neemt en eet hiervan, gij allen, want dit is mijn Lichaam, dat voor u gegeven wordt" Vervolgens neemt Hij de beker wijn en zegt: "Neemt deze beker en drinkt hier allen uit, want dit is de beker van het nieuwe altijddurende verbond, dit is mijn Bloed dat voor u en alle mensen wordt vergoten tot vergeving van de zonden. Blijft dit doen om Mij te gedenken."

Op http://www.goedeweek.nl/witte_donderdag.htm kan je daarover verder vernemen dat “Jezus zo altijd bij ons wil blijven, door de Eucharistie. Wij mogen Hem Zelf ontvangen in de H. Communie. “ Met dan deze merkwaardige toevoeging: “Dit is moeilijk te begrijpen maar een genade om te geloven.”

Inderdaad. Gegarandeerd goed voor ultieme hallucinaties ? Met een stukje god binnenin je, voel je je plots onsterfelijk. Na het zware enige leven hier onder de maan, wacht je straks het schitterend eeuwige leven, ver weg boven wolken en sterrenstelsels.

Zo zie je weer dat heel die kruisgang en al die beelden en prentjes van een bloedig gekruisigde Christus, de – toegegeven vreemde - toegang vormen tot de Blijde Boodschap van het Evangelie. Vergeet uw aardse kwaaltjes. Mik hoger.

Geloven in een Kerk die haar beste mensen monddood maakt ?

Zoals voor veel gewone stervelingen geldt ook voor veel van Christus’ volgers dat ze niet van de snuggersten of de eerlijksten zijn. Vaak snappen ze niet eens de helft van hun eigen verhaal. (Of willen ze dat niet snappen uit eigenbelang.) Ze blijven steken in het naargeestige beklemtonen van het lijden dat de goddelijke zoon moest komen lijden omwille van al de menselijke zonden. Als de christelijke woordvoerders zich dan nog continu in pikzwarte kostuums hullen, wordt het geen Blijde maar een Bedreigende Boodschap. Bedreigend met pestende duivels en eeuwig brandende hellevuren. Kinderen met zulke ‘perspectieven’ opvoeden: is dat niet de hoogste vorm van pestgedrag ?

Vertekenen zulke ‘zwarte kraaien’ het Christus-verhaal niet ook uit ‘gemakzucht’ ? Aardig ingesteld op een luxeleventje waarin ze hun handen niet moeten vuil maken en zelfs in lange, al dan niet sneeuwwitte gewaden kunnen paraderen, verafschuwen ze met gloed die andere interpretatie van het Evangelie die in Christus een soort vrijheidsstrijder ziet. Wee de christenen die dat pad op willen, het pad van de Bevrijdingstheologie met name. Die mensen mogen nog zulke goedmoedige zachtgekookte eitjes zijn zoals de vroegere aartsbisschop van Recife, Dom Helder Camara … Hen sluit het Instituut Kerk met alle macht uit.

Als we eens een echte planetaire religie bijeen knutselen ?

Het mag duidelijk zijn nu ernstige media haast alle dagen moeten berichten over hoe het bergaf gaat met het leven op planeet Aarde: zo kunnen we niet verder.

En het één-god-trio van jodendom, christendom en islam is daar mee schuldig aan. Door het verzinnen van een god ver buiten en boven de wereld, hebben ze de wereld ontheiligd en dus uitbuitbaar en exploiteerbaar gemaakt.

Bovendien staan de zogenaamd heilige boeken van het Oude en Nieuwe Testament alsook de Koran zo vol tegenstrijdigheden dat om het even wie om het even wat er mee kan goedpraten. Zelfs bommenleggers die honderden mensen vermoorden, vinden er hun gelijk in.

Tijd dan voor een nieuwe echte religie ?! Eentje die het beste uit al de bestaande religies/godsverhalen samenvoegt tot een authentieke ‘heilsboodschap’ ?

Moet kunnen lukken in deze tijden van multicultuur ?

Voorop komt uiteraard het ‘Pacha Mama’ - Moeder Aarde-denken zoals je dat bij de ‘Native Americans’ aantreft. Meteen gevolgd door het boeddhisme en al zijn wijsheden over geluk en ongeluk. Gekruid vervolgens met een deel - al dan niet Afrikaanse - voorouderverering alsook wijsheden uit allerlei filosofische stromingen zoals bv. het taoisme en uit wat nu doorgaat voor grote godsverhalen.

Echte religie verlucht het leven met grappen en grollen

Om mensen de veerkracht te geven alle problemen aan te pakken, moet de nieuwe religie een echt blijde boodschap zijn.

Daartoe betrekken we er best allerlei soorten grappenmakers bij. Want zoals Seal het al zong:

We're never gonna survive, unless

We get a little crazy

Zo belanden we bij de ‘mockery religions’ en dat zijn er nogal wat.

De Kerk van het Vliegend Spaghetti Monster kent u al ? ‘The Church of the Flying Spaghetti Monster’ ! Een parodie op het geloof in het ‘creationisme’, in een ‘intelligent design’. Het geloof’ in deze ‘Kerk’ wordt ook aangeduid als ‘pastafarianisme’.

Verder heb je bv. ook het ‘Eventualisme’, de ‘Kibology’,  het ‘Tarvuisme’, ‘The Invisible Pink Unicorn’, merkwaardig zowel roze van kleur als onzichtbaar.

Het ‘Laatste Donderdagisme’ (‘Last Thursdayism’) argumenteert dat het universum de jongste donderdag geschapen werd maar zij krijgen concurrentie van het ‘Volgende Woensdagisme’ (‘Next Wednesdayism’) dat zich inspireert op John Landis's running filmjoke ‘See You Next Wednesday’.

Je hebt ook nog het ‘Bokononisme’ met zijn ‘Books of Bokonon’, een parodie op het Nieuw Testament. Voor zijn ‘The Sirens of Titan’ bedacht Kurt Vonnegut ‘the Church of God the Utterly Indifferent’: ‘De Kerk van de Uiterst Onverschillige’.

De ‘Church of Euthanasia’ is wellicht de meest ernstige in het rijtje hier. Kijk eens wat een opdracht zij zich stelt. Als educatieve ‘non-profit’-stichting heeft zij tot doel om het evenwicht te herstellen tussen de mens en al het andere leven op aarde. De kerk gebruikt lezingen, muziek, ‘culture jamming’, publicitaire stunts en directe acties om de nadruk te vestigen op de onhoudbare menselijke overbevolking. Wat de kerk conflicten opleverde met zogenaamd christelijke ‘pro-life’-activisten.              

Nog is ons lijstje niet volledig want je hebt ook nog de ‘Church of the SubGenius’, ‘Our Lady of Perpetual Exemption’, het ‘Kopimisme’, het ‘Dudeisme’, het ‘Discordianisme’ en het ‘Dinkoisme’. Met het Dinkoisme zitten we voor een keertje niet in de westerse wereld maar in India, in deelstaat Kerala. Het Dinkoïsme werd georganiseerd door sociale welzijnsgroepen en dient om blind geloof alsook religieuze onverdraagzaamheid te bekritiseren op een vrolijk creatieve wijze.

Uiteraard heeft ook de voetballende godenzoon Diego Armando Maradona zijn eigen ‘Church of Maradona’.

Zoals nog enkele van de hoger vermelde ‘spot-religies’ zijn er nogal wat ‘recente religies’ ontstaan uit populaire boeken of films. Zo bv. het ‘Matrixisme’ – geïnspireerd door de film ‘The Matrix’ (1999) – en het ‘Jediisme’ dat in 2001 ontsproot uit de ‘Star Wars’-reeks. Dat Jediisme vond redelijk wat aanhang: in officiële tellingen in Angelsaksische landen gaf 0,37 % van de Australiërs, 0,7 % van de Britten en 1,5 % van de Nieuw Zeelanders het Jediisme op als hun religie.

Niet alle ‘spot-religies’ zijn echt leuk. Zo vormt ‘The Cult of Kek’ een ‘internet-religie’ met banden met Amerikaans extreemrechts. De aanhangers hiervan die ook Donald Trump op handen dragen, aanbidden de kikker ‘Pepe’ als reïncarnatie van de Egyptische god Kek, veroorzaker van chaos en vernieling …

Dan toch liever optrekken met de vrienden van ‘The First Church of the Last Laugh’. Deze ‘Eerste Kerk van de Laatste Lach’ raakte onder andere bekend via de jaarlijkse ‘Saint Stupid's Day Parade’ in San Francisco.

Als er ergens hier hoog boven ons een ‘Echt Wijze God’ zou bestaan, zal hij zijn oneindige multiversums overschouwend, zeker met ons mee kunnen lachen. Een ‘Echte God’ moet echt wel zo verstandig zijn dat hij een meer dan gezonde dosis humor bezit.

Misschien is dat wel een criterium om zinnige godsverhalen/religies van de andere te onderscheiden: kunnen ze met zichzelf lachen ?

Jan-Pieter Everaerts

Meer Wikipedia-informatie over alle mogelijke soorten van ‘Parody Religion’: zie https://en.wikipedia.org/wiki/Parody_religion

Deze bijdrage verscheen in DGB 1490 van 30/3/2018

Links: ‘Het groene vingertje’ van priester-arbeider-politicus Jef Ullburghs als Agalev-actievoerder tijdens de Dag van de Aarde, 1 april 1994. Rechts: 10 kopstukken van ‘Groen’ in 2009: allen uiterst deftige dames en heren in zwart maat- of mantelmaatpak. Hoe kon het ooit zo rebelse ‘Groen’ zo letterlijk ‘salonfähig’ worden ? Waarna de latere voorzitster Meyrem Almaci dan nog in 2016 de wereld hiervan wou overtuigen: “Wij zijn dé KMO-partij.” (De Standaard 16/1/2016)

Welke toekomst voor de partij ‘Groen’ ?

Vandaag nog een keertje – niet voor het eerst en voorzeker ook niet voor het laatst - aandacht voor de ‘Vlaamse politieke groenen’ via enkele persartikels over waar het met de partij Groen naar toe moet. Door de tegenvallende verkiezingsresultaten in juni en oktober 2024 woedt er nogal wat meningenstrijd over de koers van de partij.

Nadat “ontslagnemend minister van Energie” Tinne Van der Straeten in De Standaard van 12 november gesteld had dat “Groen weer voluit een klimaatpartij moet durven zijn”, kwam journalist Walter Pauli bij Knack met deze tegenovergestelde raad: “Waarom Groen ‘het klimaat’ in zee moet dumpen”.

Beginnen we met die twee mediabijdragen waarna we er nog enkele andere op hun essentie uitpluizen.

1/ Tinne Van der Straeten: “Voluit klimaatpartij durven zijn”

De tweede titel van het interview met Tinne Van der Straeten in De Standaard luidde: “Abortus en lgbti-rechten mogen het klimaatthema niet ondersneeuwen”.

Van der Straeten bepleitte het “terugkeren naar onze corebusiness”: het klimaat.” “We zetten de laatste tijd heel erg in op ethische thema’s zoals abortus en lgbti-rechten – belangrijke thema’s – maar onze corebusiness mag er niet door ondergesneeuwd raken. En dat is gebeurd in de verkiezingscampagne.”

Van der Straeten: “Rond klimaat moeten we ook bondgenootschappen creëren om samen oplossingen aan te bieden. We moeten niet staan schreeuwen wat de grote problemen zijn, maar ook luisteren naar het brede middenveld. En zo mensen met kleine, praktische stappen overtuigen dat het niet alleen beter wordt in de toekomst, maar ook vandaag al, voor wie bijvoorbeeld een slecht geïsoleerd huis heeft.”

Van der Straeten voelt zich met dat standpunt “soms wat eenzaam in de partij. Maar net zoals wij met de socialisten niet kunnen concurreren op de sociale thema’s, kan niemand met ons concurreren op ons thema: het klimaat. Dat is toch de evidentie zelve.”

Ze stelt dat Groen het “ook moet hebben over de 20 procent gezinnen die hun energiefactuur niet kunnen betalen, of over het feit dat een nieuwe waterbom enorme schade kan veroorzaken.”

De opdracht voor de nieuwe voorzitter zal moeilijk zijn. “Maar er liggen fundamenten om op te bouwen.” (Zoals “een stevige fractie in de parlementen”.) “We zijn geen Ecolo, dat helemaal is weggevaagd.”

Waarmee we bij de algemene situatie van de groene partijen zijn: zowat overal in Europa krijgen ze electorale opdoffers en is het zoeken hoe die te boven te komen. https://www.standaard.be/cnt/dmf20241111_95864309?utm_campaign=internal-article&utm_source=standaard&utm_medium=lees-ook

2/ Walter Pauli: “Waarom Groen ‘het klimaat’ in zee moet dumpen”

https://www.knack.be/nieuws/belgie/politiek/waarom-groen-het-klimaat-in-zee-moet-dumpen/

Haaks op het vorige standpunt stond het pleidooi in Knack van politiek journalist Walter Pauli. Hij begon met “de publieke opinie die de laatste jaren zelden zo apathisch op een klimaattop reageerde dan de voorbije week in Bakoe. Het leert andermaal dat het politieke klimaat niet gunstig is voor partijen met een ecologische boodschap. Kijk maar naar de voorzittersverkiezingen bij Groen. De kopstukken van de partij ‘durven’ hun partij niet meer te leiden. Hoe kan zo’n partij de samenleving dan nog gidsen? Het lijkt hoog tijd voor een stevige bijsturing van het groene verhaal.”

Walter Pauli verwees naar Melissa Depraetere (Vooruit), de nieuwe Vlaamse minister van Energie en Wonen. Volgens Pauli heeft Depraetere al ondervonden dat je met klimaat “politiek niets koopt”. “Ik ben nu enkele weken met klimaat bezig en dat roept veel negativiteit op, vooral bij veertigers en vijftigers.”

“Hoe anders gaan leven?”

Onder dat tussentiteltje verwees Pauli naar de oorsprong van Groen. Die lag in de jaren zeventig, “toen een schare wetenschappers verenigd in de Club van Rome alarm sloegen in ophefmakende rapporten. ‘De strijd om het behoud van de aarde’ is de ethisch-filosofische basis van elke groene politiek. Het is de unieke aanvulling van de groenen op andere belangrijke politieke stromingen.”

Pauli: “Was de eerste naam van de partij niet Agalev – Anders Gaan Leven ? Is dat niet de hamvraag (….): hoe anders moeten we leven? De vraag valt niet meer te ontwijken, en de potentiële antwoorden erop zijn zelden aangenaam – en zeker niet voor iedereen.”

Poetins mokerslag

“Mettertijd werd klimaat het belangrijkste groene thema” moest Pauli constateren. “Belangrijker dan natuurbehoud, gezonde lucht en proper water, propere energie en de strijd tegen afval en vervuiling.”

Toen de jongeren hun klimaatmarsen en -stakingen organiseerden, gaf dat Groen vleugels. “Maar nog voor de verkiezingen van mei 2019, had klimaat Groen al in zware problemen gebracht. De nochtans goed van de tongriem gesneden Kristof Calvo wist geen goed antwoord te verzinnen toen Ivan De Vadder hem in de tv-studio vroeg of het klimaat hem zijn bedrijfsauto zou kosten. Wat Calvo antwoordde deed er niet meer toe: elke kijker had begrepen dat het klimaat hem veel zou kosten.”

Poetins overval op Oekraïne deed Groen helemaal de das om. Pauli: “Toen de energieprijzen explodeerden, kon of durfde Groen de kernuitstap niet meer aanhouden.” Het leidde tot “de meest opgemerkte groene knieval ooit: kernenergie was niet meer te bestrijden, maar te gebruiken. Het was alsof de groenen toegaven dat de manier waarop ze hun ecologische agenda hadden ingevuld er niet meer toe deed. De boodschap van Groen zelf straalde geen vertrouwen meer uit.”

Waar Pauli nog aan toe had kunnen voegen dat om Oekraïne te helpen zich verdedigen, de groenen in Europa ook hun pacifisme moesten laten vallen.

Klimaat werd een ‘industrieel project’

Volgens Pauli “drijft ‘klimaat’ Groen naar de politieke marge. Groene schepenen hebben in alle steden waar ze mee besturen zinvolle maatregelen genomen en zelfs doorgedrukt. Dat er meer wordt gefietst, dat niet elke straat vol moet staan met geparkeerde auto’s, dat er meer bomen en groen komen: het maakt de steden zoveel veiliger, zoveel gezonder, zoveel aangenamer.”

Klimaat daarentegen “is een industrieel project geworden. De Europese Commissie is ermee aan de haal gegaan – en daar belijden ze echt geen voluntaristische versie van groen – en op de top in Bakoe ontpopte niemand minder dan Christine Lagarde, de voorzitter van de Europese Centrale Bank, zich als de passionaria van het klimaat.”

Volgens Lagarde moeten we “tegen 2035 ongeveer 10.000 miljard euro per jaar investeren in de overgang naar een klimaatneutrale samenleving. 10 % van de hele wereldeconomie. Onvoorstelbaar veel geld. (…). Geld dat niet meteen geïnvesteerd zal worden in mensen. In Vlaanderen behoort bv. de bouwsector tot de grootste ijveraars voor ‘het klimaatbeleid’. (…) Waarom worden al die oude, klimaatzorgelijke huizen niet afgebroken en vervangen door gezonde, klimaatneutrale, moderne, dure nieuwe woningen? Dat het karakter van onze dorpen verwoest dreigt te worden, is een mineur gegeven in het licht van de strijd om het behoud van de toekomst van de aarde, toch?”

Pauli rondde af met te stellen dat “het gelukkig nooit te laat is om de eigen koers te corrigeren, al is het bij Groen makkelijker om te zeggen wat níét werkt dan wat wél werkt. (…) Als de groene partijen ooit weer opgekrabbeld zijn, kunnen ze hun klimaatstrijd misschien weer in eigen handen nemen. Als ze opnieuw sterk staan.”

3/ “Groen is aan herbronning toe en moet keuzes maken:

‘We zijn een groene partij, geen regenboogpartij’”

Ziedaar twee titels op zondag 24/11/2024 bij De Standaard. Journalist Jeroen Struys begon met deze twee ‘quotes’:

“Op onze sociale, linkse flank hebben we klappen gekregen.” “Over de bekommernissen van mensen met minder geld of met meer noden hoorde men ons te weinig.”

Maar zie: “dit zijn citaten uit een interne analyse van Wouter Van Besien na de verkiezingen van 26 mei 2019, met als kortste samenvatting: “Heb je poen, stem dan groen.” “De bijdrage van Wouter is waardevolle input die we zeker meenemen”, zei de woordvoerder destijds. Precies dat heeft de partij nagelaten, zo zeggen verschillende van de meer dan tien partijkopstukken die De Standaard sprak.”

Dan had Groen in 2019 nog “een overwinningsnederlaag” geboekt: “de partij ging erop vooruit, maar bleef onder de hoge verwachtingen kort na de grote klimaatprotesten.”

Nu likt de partij haar wonden na verlies bij zowel de Vlaamse, de Belgische “en, grosso modo, de gemeenteraadsverkiezingen (uitzonderingen als Gent daargelaten).”

Toch stelt ‘Vlaams fractieleider’ Mieke Schauvliege dit: “Ik vind niet dat wij nu voor een grote herbronning staan, of het roer moeten omgooien.”

Met Jeroen Struys weten we dat velen het “flink anders” willen. “Groen moet niet knokken, maar herbronnen”, schreef voormalig voorzitter Mieke Vogels.

Het is toch merkwaardig dat de meerderheid van de mensen beseft dat het klimaatprobleem een van de grootste problemen wordt - nadat we eerder de overstromingen hadden in Vesdervallei en Westhoek, waarna die in Spanje volgden - zonder dat de ecologisten daar bij verkiezingen belangrijker door worden.

Struys citeert dan Dirk Holemans, “ooit nog politiek secretaris van Agalev en nu coördinator van denktank Oikos.” Volgens hem “speelt er een collectief verdringingsmechanisme”. “Als je beseft hoe ernstig de klimaatcrisis is, besef je voor welke grote veranderingen we staan en dat veroorzaakt grote onzekerheid. Dan zegt de premier van ons land dat hij de pauzeknop wil indrukken. Dat geeft een vals gevoel van geruststelling.”

Holemans komt dan met het begrip “ecologische welvaart”. Dat had volgens hem “een goed concept kunnen zijn om mee naar de kiezer te gaan”. “Het energieverbruik van de mensen verminderen, maakt hen weerbaarder. Zo koppel je klimaat- en natuurbeleid aan wat men in Nederland ‘bestaansonzekerheid’ noemt.”

Jeroen Struys bevestigde dat “opnieuw sterker de link maken tussen klimaat en economie, bij velen in de partij terugkomt – en is ook een herhaling van de woorden van Wouter Van Besien destijds.” “We moeten de link tussen economie en ecologie duidelijker zetten”, aldus Petra De Sutter. “Het is niet óf economie, óf ecologie. Het is niet óf landbouw, óf natuur. Het is een en-enverhaal.”

Spandoek ten tijde van de grote klimaatbetogingen (zomer 2019) (foto jpe)

Jos Geysels, voormalig voorzitter van Agalev: “Het klimaatvraagstuk ís een verdelingsvraagstuk. Van fijn stof tot overstromingen: de mensen die het minst hebben bijgedragen tot de klimaatopwarming, worden er het meest door geraakt. Groene maatregelen zijn sociale maatregelen. Daarbij moeten we ook een positieve horizon kunnen voorspiegelen. (….) Doemdenken is niet wervend.”

Waar Groen voor staat ? “Dat je mag trouwen met een frigo”

Volgens Struys betekent het én-ecologie-én-economie-verhaal “minder aandacht voor identiteit”. “Terwijl de regenboogrechten een thema vormden dat in de campagne naar 9 juni sterk aan de partij kleefde, met Petra De Sutter als de woordvoerder.”

“Een ander kopstuk in de partij”, dat Struys niet met naam noemde, stelde: “Een deel van de groene beweging beseft te weinig dat identiteitspolitiek op gespannen voet staat met de progressieve beweging. Identiteitspolitiek gaat over ‘ik’ in plaats van over ‘samen’. Het grootste bezwaar is niet dat je er verkiezingen mee verliest, maar dat het de samenleving verdeelt en zelfs de progressieve beweging zelf. Je kunt niet geloven hoeveel interne discussies daarover gaan.”

Wie wel voor zijn kritiek uitkomt, is Kamerlid Matti Vandemaele. In de Krant van West-Vlaanderen zei hij: “Als je vandaag vraagt waar Groen voor staat, welke antwoorden krijg je dan? Voor de hoofddoek, tegen Zwarte Piet en dat je mag trouwen met een frigo”.

Bij “nog een ander kopstuk” klinkt het zo: “We moeten daarmee stoppen, of je het nu culturele identiteit noemt of woke”. “Het zijn discussies waar een zwijgende meerderheid in onze partij de buik van vol heeft. Maar voor sommigen is dat de brandstof van hun politiek engagement. Zij zien de strijd tegen Vlaams Belang als de grootste prioriteit.”

En wie zijn die sommigen ? Struys: “Namen die dan worden genoemd, zijn onder anderen die van de Vlaams Parlementsleden Aimen Horch en Fourat Ben Chikha.” “Jongeren zijn nu eenmaal bezig met identiteit en dat hebben ze altijd gedaan, in elke generatie”, reageert Horch. Kan zijn, maar moeten ze daarvoor bij Groen zijn ?

Oorlog en vrede, migratie en asiel

Tot slot de oorlogsproblematiek. Johan Malcorps, gewezen politiek secretaris van Agalev wees erop hoe “pacifisme altijd een van de uitgangspunten van Agalev was. Al het geld dat nu naar defensie gaat, is nodig om klimaattransitie te maken.” En Oekraïne dan maar laten vallen ? Vrede sluiten met Poetin ? Wat als die geen vrede wil ?

Nog een moeilijk punt: migratie. Struys merkte hierbij alleen op dat er zijn die “vinden dat de partij zich te zwak heeft opgesteld in de Vivaldi-regering. Inzake bv. de asielcrisis”.

Struys besloot zoals hij begonnen was, met Wouter Van Besien: “Er zullen harde keuzes moeten worden gemaakt. Ook dat is een les uit 2019. Van Besien stelde dat Groen moet kiezen tussen twee profielen: ‘een klimaatpartij’ of ‘een brede progressieve partij’, die op een ‘eigentijds-linkse manier’ ingevuld wordt. ‘Ik kies ronduit voor het tweede’, voegde Van Besien toe.” https://www.standaard.be/cnt/dmf20241115_95287455?utm_campaign=internal-article&utm_source=standaard&utm_medium=lees-ook

“Gekaapt door allerlei deelbelangen.”

Ook Van Besien (voorzitter van 2009 tot 2014) slaagde er niet om het tweede ‘verhaal’ op de sporen te krijgen. Na hem kwam Almaci (2014-2022) die in 2016 wou bewijzen dat Groen voor de zelfstandige ondernemers nog beter was/is dan de liberalen: “Wij zijn dé kmo-partij” stond het getiteld in De Standaard van 16/1/2016. Datzelfde jaar hield Kamerlid Hermes Sanctorum het voor bekeken omdat de partij te zeer ‘treuzelde’ over het verbod op onverdoofd slachten. Reden ? Groen lonkte onder voorzitster Almaci, zelf moslima, naar het moslimelectoraat …

Eerder, in 2009, was er de voor de beeldvorming nefaste fotoshoot waarbij kopstukken van Groen (waaronder vooraan Mieke Vogels en Bart Staes plus verder o.a. de jonge Almaci en de later ook al ‘dissidente’ Luckas Vander Taelen) tegen een zwarte achtergrond poseerden als waren ze leden van Rembrandts Nachtwacht. Van Almaci heb ik ook nooit énig vurig pleidooi voor onze natuur gehoord. Ze gaat trouwens op vakantie niet zoals de meeste Belgen aan onze kust of de Ardennen, maar bij haar familie in Turkije.

Almaci wist (eind 2020) na een ‘koude oorlog’ kemphaantje Kristof Calvo buiten te werken, waardoor de partij nog meer een vrouwenpartij werd. Een evolutie die compleet werd met de van man tot vrouw ‘bekeerde’ De Sutter. Niet toevallig bij de eigen achterban de populairste politicus. Niet toevallig de grootste en ‘de mannelijkste’.

Erg mannelijk, erg strijdbaar komt de webstek van Groen zeker niet over, met de roze kleur die er overheerst. Ga maar eens kijken: https://www.groen.be/ Wat een verschil met de begindagen, met mannen zoals Ludo Dierickx en Paul Staes.

Wat me bij een bedenking brengt die ik al enkele keren van ecologisch bewuste mensen hoorde: “Groen werd gekaapt door allerlei deelbelangen.”

Maar gaat het zo niet haast altijd ? Partijen beginnen met grootse idealen maar na verloop van tijd installeren zich opportunisten die er hun eigen belangen behartigen en in het geval van de ecologisten, zeker niet die van de bij verkiezingen stemloze Planeet Aarde. Hoe dat ooit anders te organiseren ? 

Jan-Pieter Everaerts

Deze bijdrage werd gepubliceerd in De Groene Belg 2872 van 27/11/2024